Laten we het eens over discriminatie hebben

Laten we het eens over discriminatie hebben. Nederland pretendeert een land te zijn waar je alles mag en waar iedereen mag zijn, wie die is. Is dat wel zo? Nee dat is niet zo. Buiten het hokje mannetje vrouwtje komen, dat gaat niet, tenminste als je daar in blijft in zitten, want mocht je naar een ander hokje gaan, daar kunnen mensen niet tegen, dan moeten ze hun gedrag gaan veranderen en dat gaat niet, want daar zitten ze in vastgeroest. Al bij het woordje homo of lesbienne zijn er mensen waar de stoppen van doorslaan.
De aanvaarding van Transgenders is maar 60% wees onderzoek uit, dat was heel laag. Het COC doet daar weinig aan, dat is een clubje dat graag feest viert maar verder komen ze niet. Zolang de discriminatie van Transgenders zo hoog is, valt er niks te vieren. Ook daar heb ik een verhaal van, hoe het COCLimburg er alleen is voor de jongere en de oudere hebben ze afgedankt. Blijkbaar is het besef er niet. Dat de zelfmoorden onder transgenders het hoogste is van Nederland. Maar daar hebben ze gewoon lak aan.

Vrijwilligerswerk vergeet het maar. Fotoclub misschien, want dat is een van mijn hobby's ook niet. De maatschappij wil me niet meer, want ik mag me zelf niet meer zijn. Terwijl ik al mijn hele leven zo ben, zoals ik nu ben, maar ik heb het labeltje verandert en dat mocht niet van de zo tolerante Nederlander.

Parc Imstenrade,
AZC,
Cicero,
Seniorweb Langraaf,
Pergamijn,
Bejaardenhuis in Voerendaal,
Rob Houkens van Standy, op de Molenberg beroep Afbraakwerker.
Luc Schurer en Eefje Selder van de WMO in Heerlen


Een Buur

Permalink

 Ik woon in een tussenhuis. Een van de buren is een Italiaans-Marokaans gezin met 3 kinderen, Hij is wel officieel Nederlander, maar zijn moeder was een Italiaanse en zo is hij ook opgevoed. Het is een laaggeschoolde arbeider met veel in de armen, maar weinig in de kop.  Ze hebben 3 kinderen 2 meisjes en 1 jongen en die jongen is de king. Toen ik hier pas woonde sliep ik op de slaapkamer, die grensde aan de slaapkamer waar de meisjes sliepen. Vaak genoeg werd ik midden in de nacht wakker gemaakt, door hevig huilende kinderen, blijkbaar sloeg hij ze dan bond en blauw en dat hoorde je ook. Ik heb diverse keren de jeugdzorg gemaild en op een gegeven moment hield het op, ik had wel eerst die van jeugdzorg moeten dreigen dat ik tegen hem ging getuigen als er iets verkeerd liep. 


Daar kon de buurman niet tegen en hij raakte overspannen. Toen ik in 2016 te kennen gaf dat ik van label wilde veranderen, begonnen de pesterijen. Hij had immers er voor gezorgd dat de vorige bewoner, een homo, ook had weggepest, dan moest dat bij mij ook lukken. Maar ik heb het huis gekocht en de andere bewoner gehuurd en Wonen Zuid, tja laten we daar maar over ophouden.  In 2018 was het eindelijk zover dat ik mijn naam kon veranderen en toen volgde de levensbedreigingen. Niet alleen van hem maar ook van een achterbuurman, door allebei ben ik diverse keren met het leven bedreigd maar ook achterna gezeten, met wacht maar als ik je in handen krijg sla ik je dood. De achterbuurman is overleden.  Roze in blauw zei tegen me hang camera's op dat heb ik gedaan 6 stuks inmiddels, maar het zijn er nog te weinig, want hij bedenkt ieder keer wat nieuws. Van de Polei in Heerlen moest ik de camera's weer weghalen, wat ik natuurlijk niet heb gedaan. Een iemand van bureau handhaving heeft me geholpen, maar langzamer hand begint het pesten toch weer. 


Ik ben een paar keer voor hem moeten vluchten. Als ik dat niet gedaan had was ik nu dood geweest. Het leven van een transgender gaat niet over rozen, dat is zeker. 


Toen hij hier kwam wonen zei hij tegen mij, ik ben moslim, dat zul je wel erg vinden, nou zei ik. Iedereen mag van mij zichzelf zijn, dus iedereen mag ook zijn eigen geloof hebben. Als je mij maar niet probeert te bekeren, vind ik alles goed. 

Comments