Foto: Alice Dohmen
Op 10 juli 2017 toog ik naar Amsterdam vanaf station de Kissel. Helaas is dit station gesloten. Zoals altijd was ik te vroeg, maar beter te vroeg als te laat. Ik moest nog de weg vinden in het ziekenhuis. Eerst ga je naar de balie om een kaartje te halen en je in te schrijven in het ziekenhuis. Daarna naar de afdeling. Dat toen nog helemaal achteraan lag. Ik melde me aan. Het zal 12:00 uur zijn geweest.
Een mevrouw zei me dat ik kon plaatsnemen. In de ruimte zaten meerdere transgenders en ik voelde me meteen thuis, als een van hen. het werd 14:00 uur, maar er werden wel steeds mensen naar binnen geroepen, maar ik zat er nog steeds. Tegen een uur of half vier, ben ik naar de balie gestapt en gezegd dat ik dringend naar het toilet moest, mocht ik dan aan de beurt zijn. Wie ik was vroeg, nu een ander dame dan die van 12:00 uur. Ik zeg ik heb me aangemeld, dat moet U toch weten, ze bladerde wat in een boek en vond mijn naam. Ze was mij vergeten. Je zou een verontschuldiging verwachten, maar helaas die bleef uit. Ik ging naar het toilet en ik zette me weer op de plek waar ik de wachten zou op wat er komen ging. Om tien voor vier was het eindelijk zover, vijf minuten later stond ik weer buiten, wat een onbeschofte persoon was die Mariska Vlot. Ik zie ze is nu endocrinoloog bij het St. Jans ziekenhuis in Amsterdam. Gelukkig heel ver weg. Dit was geen intake gesprek, want tot een gesprek kwam het niet, ze vroeg of ik het medicijnen overzicht had dat gaf ik en ik kon weer vertrekken. Voor een overzicht naar Amsterdam, wat ik ook had kunnen opsturen, 100 euro aan reiskosten kwijt door zo'n onbeschofte trut. De start was slecht.
Bij de balie aangekomen, zag ik een bordje staan, waar alle sancties op stonden die ze je konden opleggen, als je je niet aan afspraken hield. Ik vroeg dus welke sanctie ik de Vu kon opleggen, omdat ze zich niet aan de afspraken gehouden hebben. De balie medewerkster ritselde he bordje weg en ik heb het daarna ook nooit meer gezien, maar de medewerkster ene Helena is me vanaf die tijd blijven pesten.
Op 10 juli 2017 toog ik naar Amsterdam vanaf station de Kissel. Helaas is dit station gesloten. Zoals altijd was ik te vroeg, maar beter te vroeg als te laat. Ik moest nog de weg vinden in het ziekenhuis. Eerst ga je naar de balie om een kaartje te halen en je in te schrijven in het ziekenhuis. Daarna naar de afdeling. Dat toen nog helemaal achteraan lag. Ik melde me aan. Het zal 12:00 uur zijn geweest.
Een mevrouw zei me dat ik kon plaatsnemen. In de ruimte zaten meerdere transgenders en ik voelde me meteen thuis, als een van hen. het werd 14:00 uur, maar er werden wel steeds mensen naar binnen geroepen, maar ik zat er nog steeds. Tegen een uur of half vier, ben ik naar de balie gestapt en gezegd dat ik dringend naar het toilet moest, mocht ik dan aan de beurt zijn. Wie ik was vroeg, nu een ander dame dan die van 12:00 uur. Ik zeg ik heb me aangemeld, dat moet U toch weten, ze bladerde wat in een boek en vond mijn naam. Ze was mij vergeten. Je zou een verontschuldiging verwachten, maar helaas die bleef uit. Ik ging naar het toilet en ik zette me weer op de plek waar ik de wachten zou op wat er komen ging. Om tien voor vier was het eindelijk zover, vijf minuten later stond ik weer buiten, wat een onbeschofte persoon was die Mariska Vlot. Ik zie ze is nu endocrinoloog bij het St. Jans ziekenhuis in Amsterdam. Gelukkig heel ver weg. Dit was geen intake gesprek, want tot een gesprek kwam het niet, ze vroeg of ik het medicijnen overzicht had dat gaf ik en ik kon weer vertrekken. Voor een overzicht naar Amsterdam, wat ik ook had kunnen opsturen, 100 euro aan reiskosten kwijt door zo'n onbeschofte trut. De start was slecht.
Bij de balie aangekomen, zag ik een bordje staan, waar alle sancties op stonden die ze je konden opleggen, als je je niet aan afspraken hield. Ik vroeg dus welke sanctie ik de Vu kon opleggen, omdat ze zich niet aan de afspraken gehouden hebben. De balie medewerkster ritselde he bordje weg en ik heb het daarna ook nooit meer gezien, maar de medewerkster ene Helena is me vanaf die tijd blijven pesten.