Mondriaan een onbeschofte instelling
Ergens half augustus zag ik een advertentie van Mondriaan. Ze zochten een vrijwilliger voor de afdeling Upgrade bij De Brök op de Laanderstraat in Heerlen. Ik schreef er op ondanks dat het alleen over Prul Computers ging. Aangezien Windows alles gestolen heeft van Apple, mag dat geen probleem zijn, voor mij.
Ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Dat ik transgender ben, schrijf ik er bij. Je moet altijd eerlijk zijn vind ik. Het gesprek vond plaats op 17 Augustus om 13:00 uur. Ik was van te voren nog voor het epileren geweest en aangezien dat niet zo ver van elkaar af ligt was ik er zo, met mijn dure fiets. 2 sloten Alarm en AirTag moet voldoende zijn, lijkt me. Of mijn fiets veilig is, vroeg ik, ja dat was hij als ik maar niet buiten het hek plaatste, deze opmerking er maar even bij, om even een indruk te geven van de mensen die daar in de buurt komen en er werken.
In het gesprek kwam naar voren dat ze oude Apparatuur van Mondriaan deden herstellen, wat meestal neer kwam om er een SSD schijf in te zetten en dan aan mensen die het niet konden betalen te verkopen. Het was een dagbesteding voor mensen. Het werk begon pas op 19 oktober, dan zou iemand weggaan en de huidige persoon die nu de verkoop deed zou weer terug gaan naar de timmerwerkplaats, waar hij vandaan kwam, de timmerwerkplaats, want hij had de ballen verstand van computers. Dus ik zou dat gaan overnemen. Wat me daarbij verwonderde was dat het alleen de woensdagmiddag was, terwijl Upgrade elke dag open was. Hier klopt iets niet.
Ik kreeg een rondleiding door het gebouw. In de Timmerwerkplaats werkte 1 meisje tussen alles mannen. Ze was bezig met het maken van een kindertroontje. Een opdracht, want bij d'r Brök werk ze ook in opdracht, voor de Hema, inpak werkzaamheden, dus gewoon commercieel werk, waar grof geld aan verdiend wordt. Ik zei tegen haar ik ben eigenlijk een automonteur, ik zag ze gaan stralen, van een negatief kijkend meisje werd het een stralend meisje, dat zou ik ook wel willen worden, wat let je, je bent nog jong je kunt alle kanten op. Maar torentjes maken dat kun je ook goed, ik wilde het stralen even vast houden voor haar. Bij het weggaan zei ze tot gouw, hunkerend naar een meedenker, die haar begreep.
Ik bleef nog even hangen en kletste links en rechts nog met wat cliënten en begeleiders. Dat is altijd een doel van mij, zoveel mogelijk informatie verzamelen. Een van de begeleiders meende me te moeten vertellen dat iedereen gelijk was dus er was in de omgang geen verschil tussen cliënten en begeleiders. Dat is goed zei ik.
Ook 2 maanden gaan om, de 19 was ik om 12:15 aanwezig, want te laat komen staat niet in mijn boekje. Mijn psycholoog had bijna de politie gebeld toen ik eens per ongeluk 7 minuten te laat kwam en ik kom er al meer als 2 jaar elke 4 weken.
Die Maarten die er ook bij zat in het sollicitatie gesprek, waar de afspraak van half een meegemaakt was, begon me uit te schelden, wat kom je nu al hier doen je bent te vroeg, ik zeg wat stond er in de agenda bij jou, daar staat niks, nou zeg ik bij mij wel en daar staat 12:30 en aangezien ik niet hou van te laat komen ben ik op tijd en oprijd is niet te vroeg. Iemand die daar zat begon met mij een gesprek en haalde me weg uit die idioterie van een onbeschofte begeleider. Maar is dat wel zo.
Laten we verder gaan. De man die me aansprak begon over Apple, je hebt veel verstand van Apple, ik zei ja. Hebben we daar nog ff overgeklets en toen ging hij weg want hij was van een andere groep. Hij zat niet in de groep van woensdagmiddag. In het sollicitatie gesprek had ik nog gevraagd, hoe het in elkaar zat, Upgrade was er alleen op de woensdagmiddag. Maar nu bleek dat er ook op de woensdagmorgen en de dinsdag eigenlijk de hele week upgrade was.
Laten we verder gaan. Om half een ging Maarten pauzeren. Denk eraan zei hij tegen mij, wij begeleiders zitten aan de linkerkant van de kantine en de cliënten aan de rechterkant, waarom is dat vroeg ik, omdat we geen tijd hebben overdag om over de cliënten te spreken, dan doen we dat in de pauze. En omdat de bar daar tussen ligt kunnen we dat ongestoord doen. Waarop ik zei ik ben geen cliënt, daar had hij niks mee te maken. Dus zei ik jullie hanteren een apartheidsregime, de vorige keer dat ik hier was, heft me toch een begeleider gezegd, dat iedereen gelijk was in de behandeling, daar merk ik niks van. Wie heeft dat gezegd, wie heeft dat gezegd, herhaalde Marten zich op een heftige toon, als wilde hij aanduiden, als ik die sukkel eens in mijn vingers krijg, zal ik hem mores leren. Ik ging dus naar de rechter kant en hij ging naar de linker kant van de kantine. De laatste keer dat ik deze hiërarchieën heb mee gemaakt was op Bernardinus College, maar daar heb ik me er ook niks van aangetrokken, daar zaten de TOA's ook apart van de docenten en op de PABO, daar zaten de ondersteuners ook apart van de docenten, daar sprak me ooit een docent aan wat ik in hun kantine deed. Nou ik ben docent en docenten zitten in de docentenkamer, dus ik zit goed. Heeft me nooit meer iemand lastig gevallen. Ik ging dus aan de rechterkant zitten bij een par dames die er zaten. Kletsen kan ik met iedereen, me even voorgesteld en gevraagd hoe ze heette en wat ze deden. Ze deden allemaal inpak werk. Eentje had al pensioen. Maar thuis had ze niks te doen en ze werkte al 13 jaar daar. Dus ze bleef er maar. Die is die dagbesteding eigenlijk bedoeld om mensen die grote psychische problemen gehad hebben, of nog hebben te begeleiden naar regulier werk. Nou dat lukt dus niet, bij geen een van de cliënten, daar ben ik van overtuigd, dat wil Mondriaan niet, want iedereen die daar werkt is een werknemer die geen geld kost, maar geld mee neemt. Want elke cliënt. Heft een Persoonsgebonden Budget en voor dat geld krijgen ze dagbesteding. Maar er wordt geld verdiend door Mondriaan aan die dagbesteding, dat kan toch niet. De gezondheidszorg wordt alsmaar duurder en hier gaat een stichting met een heleboel geld strijken die ze dubbel verdienen. En niemand doet hier iets tegen. De cliënten moeten apart gaan zitten, terwijl ze wel de salarissen zitten te betalen van begeleiders die hun onderdrukken en beoordelen. De Slavernij leeft voort bij Mondriaan.
Ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Dat ik transgender ben, schrijf ik er bij. Je moet altijd eerlijk zijn vind ik. Het gesprek vond plaats op 17 Augustus om 13:00 uur. Ik was van te voren nog voor het epileren geweest en aangezien dat niet zo ver van elkaar af ligt was ik er zo, met mijn dure fiets. 2 sloten Alarm en AirTag moet voldoende zijn, lijkt me. Of mijn fiets veilig is, vroeg ik, ja dat was hij als ik maar niet buiten het hek plaatste, deze opmerking er maar even bij, om even een indruk te geven van de mensen die daar in de buurt komen en er werken.
In het gesprek kwam naar voren dat ze oude Apparatuur van Mondriaan deden herstellen, wat meestal neer kwam om er een SSD schijf in te zetten en dan aan mensen die het niet konden betalen te verkopen. Het was een dagbesteding voor mensen. Het werk begon pas op 19 oktober, dan zou iemand weggaan en de huidige persoon die nu de verkoop deed zou weer terug gaan naar de timmerwerkplaats, waar hij vandaan kwam, de timmerwerkplaats, want hij had de ballen verstand van computers. Dus ik zou dat gaan overnemen. Wat me daarbij verwonderde was dat het alleen de woensdagmiddag was, terwijl Upgrade elke dag open was. Hier klopt iets niet.
Ik kreeg een rondleiding door het gebouw. In de Timmerwerkplaats werkte 1 meisje tussen alles mannen. Ze was bezig met het maken van een kindertroontje. Een opdracht, want bij d'r Brök werk ze ook in opdracht, voor de Hema, inpak werkzaamheden, dus gewoon commercieel werk, waar grof geld aan verdiend wordt. Ik zei tegen haar ik ben eigenlijk een automonteur, ik zag ze gaan stralen, van een negatief kijkend meisje werd het een stralend meisje, dat zou ik ook wel willen worden, wat let je, je bent nog jong je kunt alle kanten op. Maar torentjes maken dat kun je ook goed, ik wilde het stralen even vast houden voor haar. Bij het weggaan zei ze tot gouw, hunkerend naar een meedenker, die haar begreep.
Ik bleef nog even hangen en kletste links en rechts nog met wat cliënten en begeleiders. Dat is altijd een doel van mij, zoveel mogelijk informatie verzamelen. Een van de begeleiders meende me te moeten vertellen dat iedereen gelijk was dus er was in de omgang geen verschil tussen cliënten en begeleiders. Dat is goed zei ik.
Ook 2 maanden gaan om, de 19 was ik om 12:15 aanwezig, want te laat komen staat niet in mijn boekje. Mijn psycholoog had bijna de politie gebeld toen ik eens per ongeluk 7 minuten te laat kwam en ik kom er al meer als 2 jaar elke 4 weken.
Die Maarten die er ook bij zat in het sollicitatie gesprek, waar de afspraak van half een meegemaakt was, begon me uit te schelden, wat kom je nu al hier doen je bent te vroeg, ik zeg wat stond er in de agenda bij jou, daar staat niks, nou zeg ik bij mij wel en daar staat 12:30 en aangezien ik niet hou van te laat komen ben ik op tijd en oprijd is niet te vroeg. Iemand die daar zat begon met mij een gesprek en haalde me weg uit die idioterie van een onbeschofte begeleider. Maar is dat wel zo.
Laten we verder gaan. De man die me aansprak begon over Apple, je hebt veel verstand van Apple, ik zei ja. Hebben we daar nog ff overgeklets en toen ging hij weg want hij was van een andere groep. Hij zat niet in de groep van woensdagmiddag. In het sollicitatie gesprek had ik nog gevraagd, hoe het in elkaar zat, Upgrade was er alleen op de woensdagmiddag. Maar nu bleek dat er ook op de woensdagmorgen en de dinsdag eigenlijk de hele week upgrade was.
Laten we verder gaan. Om half een ging Maarten pauzeren. Denk eraan zei hij tegen mij, wij begeleiders zitten aan de linkerkant van de kantine en de cliënten aan de rechterkant, waarom is dat vroeg ik, omdat we geen tijd hebben overdag om over de cliënten te spreken, dan doen we dat in de pauze. En omdat de bar daar tussen ligt kunnen we dat ongestoord doen. Waarop ik zei ik ben geen cliënt, daar had hij niks mee te maken. Dus zei ik jullie hanteren een apartheidsregime, de vorige keer dat ik hier was, heft me toch een begeleider gezegd, dat iedereen gelijk was in de behandeling, daar merk ik niks van. Wie heeft dat gezegd, wie heeft dat gezegd, herhaalde Marten zich op een heftige toon, als wilde hij aanduiden, als ik die sukkel eens in mijn vingers krijg, zal ik hem mores leren. Ik ging dus naar de rechter kant en hij ging naar de linker kant van de kantine. De laatste keer dat ik deze hiërarchieën heb mee gemaakt was op Bernardinus College, maar daar heb ik me er ook niks van aangetrokken, daar zaten de TOA's ook apart van de docenten en op de PABO, daar zaten de ondersteuners ook apart van de docenten, daar sprak me ooit een docent aan wat ik in hun kantine deed. Nou ik ben docent en docenten zitten in de docentenkamer, dus ik zit goed. Heeft me nooit meer iemand lastig gevallen. Ik ging dus aan de rechterkant zitten bij een par dames die er zaten. Kletsen kan ik met iedereen, me even voorgesteld en gevraagd hoe ze heette en wat ze deden. Ze deden allemaal inpak werk. Eentje had al pensioen. Maar thuis had ze niks te doen en ze werkte al 13 jaar daar. Dus ze bleef er maar. Die is die dagbesteding eigenlijk bedoeld om mensen die grote psychische problemen gehad hebben, of nog hebben te begeleiden naar regulier werk. Nou dat lukt dus niet, bij geen een van de cliënten, daar ben ik van overtuigd, dat wil Mondriaan niet, want iedereen die daar werkt is een werknemer die geen geld kost, maar geld mee neemt. Want elke cliënt. Heft een Persoonsgebonden Budget en voor dat geld krijgen ze dagbesteding. Maar er wordt geld verdiend door Mondriaan aan die dagbesteding, dat kan toch niet. De gezondheidszorg wordt alsmaar duurder en hier gaat een stichting met een heleboel geld strijken die ze dubbel verdienen. En niemand doet hier iets tegen. De cliënten moeten apart gaan zitten, terwijl ze wel de salarissen zitten te betalen van begeleiders die hun onderdrukken en beoordelen. De Slavernij leeft voort bij Mondriaan.