Soms kom je mensen tegen die in een korte periode ontzettend belangrijk voor me zijn geweest.Zo was dat ook bij Ingrid van Ijselstein, want zo leerde ik haar kennen ergens in de jaren 90 op een assertiviteit cursus. Nu bleek al gauw dat wij assertief genoeg waren. Het klikte wel tussen ons, veel lange gesprekken gevoerd. Tijdens de pauzes. Na de cursus raak je iemand uit het oog zo gaat dat. Ik raak overspannen, de zoveelste burn-out op de hogeschool. Op een heel slechte dag voor me dat ik echt zwaar down was, gaat plotseling de telefoon. Ik neem op, hier met Ingrid hoorde ik aan de andere kant, Ingrid? Ja ingrif zei ze je weet wel van van de assertiviteitscursus. Heb je vandaag tijd vroeg ze, ja zei ik, dan kom ik even langs. Is goed zei ik. Is het niet vaak zo dat als de nood het hoogst is is de redding nabij. En zo was dat toen ook. In een klap voelde ik me weer goed. Ingrid kwam langs. Ik weet niet meer waar het precies over ging maar ik meen dat haar moeder was overleden, plotseling nog op een jonge leeftijd. De oorzaak weet ik wel nog, dat was een trombose. Ze had het nog over een vriend waar ze niet zeker van wist of ze daar mee moest verder gaan, maar uit de advertentie zie ik dat ze mijn raad heeft gevolgd. Tot slot stelde ze voor om mensen van de cursus van een paar jaar geleden nog eens ergens te gaan eten, om te zien hoe het met ze ging, dat was de eerste keer dat ik een reünie organiseerde . Dat hebben we gedaan, samen. Het was een goede afwisseling voor ons beide. En daarna nooit meer iets gehoord van Ingrid, maar dat was wederzijds. Heb wel nog vaak aan haar gedacht, hoe zou het zijn met Ingrid. Vaak als ik weer een dipje had. Mooie herinneringen aan een bijzonder mens. Nu weet ik waar ze is. ook te jong overleden, net als haar moeder.