Toen ik in 2002 ontdekte dat ik geboren was met het syndroom van Klinefelter en de onderzoeken in Maastricht afgerond waren, vroeg men mij naar wel ziekenhuis ik wilde gaan voor verdere behandeling, ik koos voor het atrium ziekenhuis, omdat dit bij wijze van spreken in mijn achtertuin lag. De endocrinoloog die ik kreeg was Marion Graal, het klikte meteen. Ik kreeg haar mailadres voor als ik even niet verder kon, kon ik haar altijd schrijven, toen ik problemen kreeg met plassen mailde ik haar, zelf dacht ik dat ik iets aan mijn lever had, omdat ik er altijd pijn aan had. Ze stuurde me meteen door naar een uroloog en wat bleek ik had blaasretentie. De nieren waren al zo vervuild dat, als het ook maar een paar maanden langer had geduurd, was ik er nu niet meer geweest. In 2009 ging ze tot mijn groot verdriet weg in Heerlen. Ze vertrok naar het midden Oosten. Het klikte niet met de nieuwe endocrinoloog mevr. Van Leeuwen, die was boos dat zij niet i had mogen mee doen aan de documentaire, want Marion had maar 4 klinefelters en zij had er 34. Ook specialisten kunnen klein zielige mensen zijn, ik probeerde mijn geluk in Maastricht, maar ook daar klikte het niet met al die mannelijke endocrinologen. In 2014 was Marion weer terug in Maastricht, en was ze weer mijn endocrinoloog. En het ging weer goed. Zo goed, dat ik besloot om in 2016 naar de Vu te gaan om te kijken of ik nu een man of een vrouw was. Zij meende in de laatste keer dat ik haar zag in april 2017 dat ik een zachtaardige man was. Dat vond ik zelf niet, want ik ben niet zachtaardig. Ik had afgesproken met haar dat ik gewoon weer terug kwam als zij gelijk had, maar het is anders gelopen. Ik bleek inderdaad genderdysfory te hebben en zit nu in een transitie van man naar vrouw. Tot slot. Ze heeft meegedaan aan mijn documentaire. Een blijvende herinnering van een super goede arts en een super lief mens.
