Deel het met de burgemeester is een oproep van de burgemeester van Heerlen, om te vragen hoe mensen met deze crisis omgaan. Je hart luchten, een lezend oog. 

Nou dat heb ik gedaan. En het volgende opgestuurd:

 Beste Emile
Ik heb er geen moeite mee, om alleen te zijn, om niemand meer over de vloer te krijgen.
In 2016 had ik plotseling de politie aan de deur. Ik had mijn heg te hoog vond men. Ik had ze uitgenodigd om bij mij te komen meten, maar dat weigerde men, dat was niet correct, want het is mijn heg. De heg was en is niet te hoog. Hij mag 2 meter zijn en dat is die ook. Omdat ik niet tegen onrecht kan lag ik daar wakker van en dat noodzaakte me om de huisarts te bellen, omdat ik me niet meer in de hand had. In het gesprek met de huisarts kwam er uit dat er een onderliggend probleem was. Ik kon niet mezelf zijn. Om te laten onderzoeken of dat ook zo was, heeft ze me verwezen naar de Genderpoli in de VuMc. Waar begin je aan met een leeftijd van 65 jaar. Gevoel kent geen tijd. Waar een intimiderend optrede van de politie al niet goed voor is.
Nou toen ik bij “vrienden en kennissen” bekent maakte dat ik naar de Genderpoli ging, was ik ze allemaal kwijt. Vandaar dat ze tussen aanhalingstekens staan. Ik was alleen. Vroeger als kind was ik geen lezer, maar het boek van Remi Alleen op de Wereld heb ik verslonden en zeker 10 maal gelezen. Alleen het happy end mis ik nog steeds. Het was moeilijk om niemand meer te hebben, daar kwam bij dat er inderdaad sprake bij mij was van Genderdysforie. De overschakeling van het mannen naar het vrouwen hormoon, gaat je niet in de koude kleren zitten, dat gaat met heel wat emoties gepaard en opvliegers en met alles wat in een overgang thuis hoort. Lastig als je niemand meer hebt.

In 1976 werd ik werkloos. Mijn baas Dhr. Bogaert had kanker gekregen en verkocht zijn garage, waar ik werkte als eerste monteur, aan Nefkens een Peugot garage. Bogaert had Renault. Nefkens nam ons niet over en ik stond op straat. In 1976 zat de economie in een dip. Dus weer opnieuw werk krijgen was lastig. Bovendien was ik bezig met de lerarenopleiding op de HTS in Heerlen, voor Docent Wis- en Natuurkunde. Ik slaagde in 1977 hiervoor. Maar werk daar in vinden ging niet. Ik ben het hele land doorgereisd, maar het mocht niet baten. Ik kreeg een burn-out van het alleen maar thuis zitten. Een vriendin van mijn zus, maatschappelijk werkster, kwam met de tip om vrijwilligerswerk te gaan doen en zo kwam ik bij de EK Meubelbeurs terecht. Wij waren de voorloper van de RD4 winkels, waar men tweedehands goederen kan kopen. Dat werk heb ik 10 jaar gedaan, achteraf de mooiste werkplek van mijn leven. Veel geleerd over mensen en meubels.

In oktober 2002 ontdekte ik per toeval dat ik geboren ben met het syndroom van Klinefelter. Mannen met syndroom van Klinefelter hebben 1 X of meerdere X chromosomen te veel. Bij mij is dat XYXXY dus ik heb normale cellen en ik heb Klinefelter cellen. De benaming hiervoor is klinefeltermozaïek. Mensen met de mozaïek vorm zijn de enige Klinefelters die hoog begaafd kunnen zijn. Bij mij was het IQ 130. Vandaar dat ik die docenten opleiding kon halen.
Toen ik het ontdekte stortte enerzijds een wereld in, maar anderzijds vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Waarom ik b.v. nooit een blijvende relatie had gehad. De testosteron ontbrak er was geen jacht instinct, wat elke normale man had en was ik wel een man, ik had me nooit als dusdanig gevoeld. Op de lagere school, werd ik altijd als laatste gekozen, als we weer eens in de gymles aan zitvoetbal of aan trefbal deden. In een voetbalclub zat ik niet. Ging altijd met meisjes om, want met het gedrag van jongens had ik niks mee. Het liefste speelde ik met mijn buurmeisje Annemie in de tijd op de lagere school. Een verhuizing maakte daar een abrupt einde aan. Ik heb haar nooit meer terug gezien. Ik was weer alleen.

Nu mag ik eindelijk zijn wie ik ben. Ik ben er gelukkig mee. Ik heb me nog nooit zoveel kleren gekocht. Kleren interesseerde me nooit. Uitzien ook niet, maar nu wel. Deels zijn ze nieuw deels zijn ze gekocht bij Renata’s Festo op de Heerlerbaan een plek waar je je kleren kunt laten maken en ze verkoopt tweedehands vrouwenkleren. Eindelijk mag ik die persoon zijn die ik ben Vrouw. Nu mag ik me gelukkig prijzen dat ik in een straat woon, waar ze me op 1 persoon na tolereren. Niet dat ze over de vloer komen, maar ze praten met me als ik ze ontmoet, als ik met mijn hondje onderweg ben. Dat is al heel wat. Bij de huisarts ben ik moeten weggaan, daar werd ik zowel door de huisarts als door verschillende assistenten niet getolereerd. Blijkbaar was dat. door mij naar de VuMc te sturen in 2016 een dooddoener geweest. Misschien had men gedacht, dat ik dat nooit zou doen. En toen ik het toch deed, dacht men het komt er niet van. De tijd van de psychologische onderzoeken, was geen makkelijke tijd. Zeker niet als je niemand meer hebt, waar je mee kunt praten. Je gevoelens delen. Dat is er nog steeds niet, zelf ben ik ik gelukkig dat ik nu mag zijn wie ik ben. Maar is niemand waar ik dat geluk mee kan delen.

 Ik hoop dat deze tijd een paar dingen doet veranderen in de maatschappij. Dat de solidariteit weer terug komt in de samenleving. Dat men gaat beseffen, dat het niet leuk is om de hele dag op elkaars lip te hangen. Dat werkloos zijn, helemaal niet leuk is. Dat gehandicapt zijn dat ook niet is. Dat de sociale contacten belangrijker zijn dan geld verdienen, dat de marktwerking in de zorg wordt afgeschaft, dat al die verschillende ziektekosten verzekeringen worden afgeschaft, dat het basisloon wordt ingevoerd, want met een basisloon waren er nu geen problemen geweest, waren de extra’s voor de ZZPer niet nodig geweest. Dat het niet leuk is om vluchteling te zijn.
Dat we eens eindelijk van die rechtse troep afkomen, die de wereld al decennia lang teistert.
Ik spreek de hoop uit dat U en ik het overleeft en met ons al die anderen mensen die ons lief zijn. Over 9 maanden hebben we een babyboom, op het einde van de Corona crisis een echtscheiding boom. Ik hoop dat mensen beseffen dat mensen negeren, omdat ze zich zelf willen zijn niet leuk is. En dat geldt ook voor de gemeente Heerlen, want antwoorden op mijn vragen aan de gemeente komt geen antwoord van niemand.
Mijn buurman, die durft niet meer naar buiten te komen. Bang dat hij het virus vangt. Roker en rokers hebben een maal een groter probleem met dit virus. Ik hoop ook dat deze persoon tot inkeer komt en dat mensen discrimineren, om wat dan ook tot het verleden gaat horen.

Het antwoordt van Roemer:

Beste Viviënne

Als je eenmaal als patiënt bij het VuMc bent geweest dan weet je hoe achterlijk dat ze hier bij te MuMc en nog achterlijker bij Zuiyderland zijn.
Als ze bloedprikken bij de VuMc, dan gaat dat zo. De uitslag van een bepaald onderdeel komt gaat naar je specialist, maar tegelijkertijd komt het ook in je mijnvumc te staan. Dan kun je het meteen inzien en heb je er een vraag over dan kun je via mijnvumc een mail sturen naar je specialist, waar deze binnen 24 uur een antwoord op geven.
De werkwijze van het MuMc is zo. Je laat bloedprikken, dan gaat de specialist je na 2 weken bellen, maar die specialist van mij stelt de afspraak voortdurend uit. Je krijgt geen inzage in de uitslag, want de specialist vindt zich zelf belangrijker. Je kunt tegenwoordig alles vinden op internet, maar in Maastricht hebben ze nog geen internet. Als de specialist in Maastricht je gesproken heeft, dan gaat de uitslag eerst naar de huisarts en daarna kun je na 3 weken eens gaan kijken in mijnmumc en dan staat daar de uitslag. Wat is efficiënter, die van Amsterdam natuurlijk. Ook wat betreft je gezondheid, in Amsterdam wordt meteen ingegrepen als er iets verkeerd is in Maastricht ben je al overleden voordat ze ingrijpen.  Ik denk dat ik maar weer terug ga naar Amsterdam voor de endocrinoloog, want met die achterlijke ouderwetse methode van Maastricht kan ik niet leven. Dan maar midden in de nacht op staan om de trein van half zes te kunnen nemen. Dat nog liever.